تحولات خاورمیانه پس از بیداری عربی و راهبرد امنیتی اروپا در مقابل آمریکا (2018-2011)‏

فروپاشی اتحاد شوروی و شکل­گیری ساختار نوین قدرت در نتیجة تحولات آخرین دهة قرن بیستم و پویایی­های متعاقب آن در قلمرو نظام بین­الملل، بسیاری از کنشگران را بر آن داشته تا در جهت تضمین امنیت و بقای خود، راهبردهای امنیتی جدیدی را اتخاذ نمایند. اروپا به­عنوان یکی از بازیگران بین­المللی فعال از روند مزبور تأثیر پذیرفته و تلاش داشته تا راهبردهای امنیتی مقتضی را تعقیب کند. در این راستا، پژوهش حاضر درصدد است تا با بهره­گیری از نظریة واقع­گرایی ساختاری والتز و مدل تعدیل­شده برت هنسن و پیتر تافت و آندره ویول به تبیین ماهیت پویش­های امنیتی خاورمیانه­ای اروپا در بستر ساختار نظام بین­الملل نوین بپردازد. دورة زمانی این پژوهش بین سال­های 2011 تا 2017 بوده و سه تحولِ بهار عربی، موضوع هسته­ای ایران و صلح فلسطین و اسرائیل به­منظور سنجش همگرایی یا واگرایی در روابط امنیتی- سیاسی فراآتلانتیکی مورد توجه قرار گرفته است. نگاهی اجمالی به راهبردهای امنیتی خاورمیانه­ای اروپا حاکی از آن است که راهبرد امنیتی اروپا در قبال برنامه هسته­ای ایران ترکیبی از دنباله­روی نرم و موازنه نرم بوده در حالی که در بهار عربی، دنباله­روی سخت و در منازعه کنونی اعراب و اسرائیل موازنه نرم وجه غالب راهبرد امنیتی اروپا بوده است. یافته­های مقاله حاکی از آن است که در پرتو بهره­گیری از 3 متغیر مستقلِ قدرت نسبی، امنیت نسبی و ایدئولوژی نسبی می­توان راهبردهای امنیتی اروپا را تبیین و استنتاج نمود. روش پژوهش در این مقاله، توصیفی- تحلیلی بوده و گردآوری اطلاعات نیز به روش کتابخانه ­ای انجام می­گیرد